Μία στις δύο γυναίκες, παρουσιάζουν τουλάχιστον ένα ινομύωμα κάποια στιγμή στη ζωή τους, γεγονός που τα καθιστά το πιο συχνό μόρφωμα της πυέλου. Είναι καλοήθεις όγκοι και το μέγεθος τους μπορεί να ποικίλει, από λίγα χιλιοστά μέχρι πολλά εκατοστά. Εκδηλώνονται κυρίως στις ηλικίες 35-45 ετών.
Μπορεί όμως να εμφανιστούν νωρίτερα ή αργότερα και μέχρι την εμμηνόπαυση, αφού μετά από αυτή υποχωρούν. Η πιθανότητα κακοήθειας σε ινομυώματα είναι σπανιότατη (0,1% έως 0,5%).
Ανάλογα με τη θέση τους σε σχέση με την ανατομία της μήτρας διακρίνονται στα :
1) υπορογόνια που βρίσκονται στην εξωτερική επιφάνεια της μήτρας
2) ενδοτοιχωματικά πο εγκλωβίζονται στο πλάτος του τοιχώματος της μήτρας
3) υποβλεννογόνια, τα οποία προβάλουν μέσα στην ενδομητρική κοιλότητα
Σύμφωνα με μελέτες, η εμφάνιση των ινομυωμάτων εξαρτάται από τα υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης στη μέση ηλικία.
«Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα αίτια για την εμφάνισή τους. Κάποια μπορεί να είναι ορμονικής (επίπεδα οιστρογόνων) ή κληρονομικής φύσεως, ενώ άλλα μπορεί να σχετίζονται με το περιβάλλον. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η βασικότερη αιτία φαίνεται πως είναι η κληρονομικότητα σε συνδυασμό με τα αυξημένα επίπεδα οιστρογόνων στο αίμα» τονίζουν οι ειδικοί.
Τα ινομυώματα παρουσιάζοντια πιο συχνά με βάση το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Υγείας του Παιδιού & Ανθρώπινης Ανάπτυξης (National Institute of Child Health & Human Development, NICHD):
–σε γυναίκες γόνιμης ηλικίας
–σε υπέρβαρες γυναίκες
–σε γυναίκες με υπέρταση, με χαμηλά επίπεδα βιταμίνης D
–σε πολλά μέλη στην ίδια οικογένεια (διπλάσια πιθανότητα εκδήλωσης ινομυωμάτων)
–σε άτεκνες γυναίκες
–σε γυναίκες που αποκτούν παιδιά σε μικρή ηλικία
Τα ινομυώματα ποικίλουν σε αριθμό, μέγεθος και θέση στη μήτρα.
Συμπτώματα
– Μεγάλη αιμορραγία ή πόνος κατά την έμμηνο ρύση. Αιμορραγία και πόνος στο μεσοδιάστημα μεταξύ δύο εμμήνων ρύσεων. Αίσθημα βάρους χαμηλά στην κοιλιά. Αναιμία, εύκολη κόπωση, ζαλάδα, νωθρότητα.
– υπογονιμότητα: τα ινομυώματα, μπορούν να παραμορφώσουν την είσοδο της μήτρας (τράχηλος) ή τα στόμια των σαλπίγγων, και να εμποδίζουν την ομαλή δίοδο του σπέρματος προς τις σάλπιγγες όπου γίνεται η γονιμοποίηση.
– συχνουρία, συχνές ουρολοιμώξεις, ακράτεια ούρων: πολλά ινομυώματα ασκούν πίεση στην ουροδόχο κύστη που βρίσκεται σε άμεση επαφή με τη μήτρα, εμποδίζοντας την πλήρη διάτασή της και την ομαλή λειτουργία της.
– αποβολές πρώτου τριμήνου κύησης: τα ινομυώματα που συνήθως καταλαμβάνουν χώρο στην κοιλότητα της μήτρας, εμποδίζουν την ομαλή εμφύτευση του εμβρύου στην εσωτερική επιφάνεια της μήτρας (ενδομήτριο).
Τα ινομυώματα αφαιρούνται πριν από την κύηση, όταν λόγω μεγέθους και αριθμού, παραμορφώνουν την ενδομήτρια κοιλότητα, όταν η γυναίκα είχε προηγούμενες αποβολές και αποτυχημένες προσπάθειες με εξωσωματικήγονιμοποίηση.
– κοιλιακά άλγη, συνήθως σταδιακής έναρξης και με διαλείποντα ή συνεχή χαρακτήρα: τα ινομυώματα, λόγω μεγέθους προκαλούν την αίσθηση βάρους, ενώ λόγω ανεπαρκούς αιματώσεώς τους προκαλούν ισχαιμικούς πόνους παρόμοιους με αυτούς που προκαλεί η καρδιά κατά το έμφραγμα του μυοκαρδίου. Οξύς και ισχυρός πόνος μπορεί να προκληθεί σπάνια κατά τη συστροφή ενός μισχωτού ινομυώματος γύρω από τον άξονά του.
– Πόνος κατά τη σεξουαλική επαφή.
Διάγνωση
-Γυναικολογική εξέταση
-Υπερηχογράφημα της μήτρας, κοιλιακό και διακολπικό
-Υστεροσαλπιγγογραφία.
-Υστεροσκόπηση
-Λαπαροσκόπηση.
-Μαγνητική τομογραφία.
Θεραπεία των ινομύωματων
Ο θεράπων ιατρός θα αξιολογήσει την κλινική εικόνα και το ιστορικό κάθε ασθενούς. Ανάλογα με την ηλικία, την βαρύτητα των συμπτωμάτων, το τόπο, το μέγεθος, τον αριθμό των ινομυωμάτων και την επιθυμία της γυναίκας.
Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν συμπτώματα και τα ινομυώματα είναι μικρού μεγέθους, συνήθως δεν χρειάζεται θεραπεία. Ελέγχονται περιοδικά, ώστε να παρακολουθούμε την εξέλιξή τους.
Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική, ή χειρουργική.
Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει:
–Φαρμακευτική αγωγή
–Ορμόνες (GnRHa agonist) που συχνά δημιουργούν μείωση των ινομυωμάτων.
–Ορμόνες χορηγούνται, όταν χρειάζεται και πριν τη χειρουργική αφαίρεση για να μειωθεί το μέγεθος των ινομύωματων και να είναι πιο ανώδυνο το χειρουργείο.
Η χειρουργική θεραπεία δίνει την οριστική λύση
Περιλαμβάνει:
–Ινομυοματεκτομή. Αφαιρείται το ή τα ινομυώματα χωρίς να πειραχτεί υγιής ιστός της μήτρας. Η ινομυοματεκτομή μπορεί να γίνει με λαπαροτομία, λαπαροσκοπικά η υστεροσκοπικά.
Η Ρομποτική αντιμετώπιση αποτελεί την πλέον σύγχρονη εξέλιξη της λαπαροσκοπικής τεχνικής που εξασφαλίζει λιγότερη αιμορραγία.
Σε κέντρα με ανάλογη εμπειρία μπορεί να εφαρμοστεί ο εμβολισμός της μητριαίας αρτηρίας (η απόφραξη του αγγείου που τρέφει το ινομύωμα με συνέπεια τη συρίκνωσή του) και η υπερηχογραφική καταστροφή κατευθυνόμενη με μαγνητική τομογραφία.
Η Θεραπεία με κατευθυνόμενη δέσμη υψηλής έντασης υπερήχων είναι μία νέα αναίμακτη μέθοδος που γίνεται με την καθοδήγηση του Μαγνητικού τομογράφου. Η ασθενής δέχεται δέσμες υπερήχων που στοχεύουν το ινομύωμα με σκοπό να μειώσουν το μέγεθός του. Η μέθοδος δεν έχει καλά αποτελέσματα σε μεγάλα ινομυώματα και σε πολλαπλά ινομυώματα, ενώ σε ποσοστό 20%, χρειάζεται και κάποια άλλη συμπληρωματική μέθοδος. Δεν υπάρχουν δεδομένα ακόμη, για την διατήρηση της γονιμοποιητικής ικανότητας της γυναίκας μετά την εφαρμογή αυτής της θεραπείας.
–Υστερεκτομή. Αφαιρείται ολόκληρη η μήτρα. Η θεραπεία είναι ριζική. Υστερεκτομή γίνεται σε γυναίκες που δεν μπορούν πλέον να τεκνοποιήσουν, τα συμπτώματα είναι πολύ βαριά και η μήτρα είναι ινομυωματώδης.
Πηγές
http://www.gaiamaternity.gr/MD/sites/default/files/pdf/Protocols/inomywmata%20ths%20mhtras.pdf
http://medlabgr.blogspot.com/2013/06/blog–post_3.html
http://www.iatronet.gr/ygeia/gynaikologia/article/13535/inomywmata–diagnwsi–kai–therapeia.html
http://www.iatrikionline.gr/8emata_2_2010/3.pdf
http://www.tzaneio.gr/epistimoniko/p12-4-1.pdf
http://www.news–medical.net/news/20110330/14000/Greek.aspx
Μ
