Οι πολύποδες παχέος εντέρου είναι κάθε προβολή του τοιχώματος εντός του αυλού του.
Ταξινομούνται με βάση την μορφολογία, το μέγεθος και το πλήθος τους και διακρίνονται με βάση τα ιστολογικά χαρακτηριστικά τους σε υπερπλαστικούς, οδοντωτούς, φλεγμονώδεις, αμαρτώματα, αδενώματα.
Αναλυτικότερα, οι υπερπλαστικοί πολύποδες είναι συνήθως μικροί, με ομαλή επιφάνεια, μονήρεις ή πολλαπλοί. Είναι οι πιο συνήθεις μη νεοπλασματικοί πολύποδες στο παχύ έντερο, βρίσκονται συχνότερα στο αριστερό κόλον και δεν εξαλλάσσονται σε καρκίνο.
Οι οδοντωτοί πολύποδες αναφέρονται ως μια ετερογενή ομάδα. Πρόκειται για λείους, επίπεδους πολύποδες με παρατηρούμενη κάλυψη βλέννας, συχνότητα εντοπισμού στο δεξί κόλον και μεγάλo ποσοστό κακοήθους εξαλλαγής.
Οι φλεγμονώδεις πολύποδες εμφανίζονται σε χρόνιες φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου όπως η ελκώδης κολίτιδα ή η νόσος Crohn. Είναι νεοπλασματικές ενδοαυλικές προβολές του βλεννογόνου, συνήθως καλοήθεις, αποτελούμενες από στρωματικά και επιθηλιακά στοιχεία και φλεγμονώδη κύτταρα.
Τα αμαρτώματα σχηματίζονται από την υπερπλασία ή υπερτροφία διαφόρων τμημάτων του εντερικού τοιχώματος. Αποτελούνται από ιστικά στοιχεία που υπάρχουν φυσιολογικά στην εντοπισμένη περιοχή αλλά αυξάνονται σε μέγεθος. Σε αυτούς ανήκουν οι νεανικοί πολύποδες, οι αμαρτωματώδεις πολύποδες που απαντώνται στο σύνδρομο Peutz – Jeghers, στο σύνδρομο Cowden και το σύνδρομο Cronkhite – Canadα.
Τα αδενώματα είναι οι συχνότεροι νεοπλασματικοί πολύποδες στο παχύ έντερο και ιστολογικά χαρακτηρίζονται ως σωληνώδη, λαχνωτά και σωληνολαχνωτά. Αναφέρονται με χαμηλόβαθμη ή υψηλόβαθμη δυσπλασία. Πρόκειται για ασυμπτωματικές βλάβες που ανακαλύπτονται τυχαία κατά την κολονοσκόπηση. Δεν εξελίσσονται όλα σε κακοήθεια.
Οι παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται με την ανάπτυξη των πολυπόδων φαίνεται να είναι οι γενετικοί παράγοντες, το θετικό οικογενειακό ιστορικό πολυπόδων ή καρκίνου του παχέος εντέρου, η μεγάλη ηλικία, η παχυσαρκία, το κάπνισμα, η κατανάλωση αλκοόλ, η κακή διατροφή, η έλλειψη σωματικής άσκησης.
Τα περισσότερο αναφερόμενα συμπτώματα από τους ασθενείς που αναπτύσσουν πολύποδες είναι το κοιλιακό άλγος, οι διαταρραχές κενώσεων, αίμα στα κόπρανα, απώλεια βάρους.
Οι πολύποδες παχέος εντέρου μπορούν να διαγνωστούν στο πλαίσια σιγμοειδοσκόπησης ή κολονοσκόπησης.
Πηγές
Laiyemo AO, Murphy G, Sansbury LB, et al. Hyperplastic polyps and the risk of adenoma recurrence in the polyp prevention trial. Clin Gastroenterol Hepatol 2009; 7:192.
Bensen SP, Cole BF, Mott LA, et al. Colorectal hyperplastic polyps and risk of recurrence of adenomas and hyperplastic polyps. Polyps Prevention Study. Lancet 1999; 354:1873.
Lin OS, Schembre DB, McCormick SE, et al. Risk of proximal colorectal neoplasia among asymptomatic patients with distal hyperplastic polyps. Am J Med 2005; 118:1113.
Pendergrass CJ, Edelstein DL, Hylind LM, et al. Occurrence of colorectal adenomas in younger adults: an epidemiologic necropsy study. Clin Gastroenterol Hepatol 2008; 6:1011.
Snover DC, Jass JR, Fenoglio-Preiser C, Batts KP. Serrated polyps of the large intestine: a morphologic and molecular review of an evolving concept. Am J Clin Pathol 2005; 124:380.
Carlsson G, Petrelli NJ, Nava H, et al. The value of colonoscopic surveillance after curative resection for colorectal cancer or synchronous adenomatous polyps. Arch Surg 1987; 122:1261.
Heitman SJ, Ronksley PE, Hilsden RJ, et al. Prevalence of adenomas and colorectal cancer in average risk individuals: a systematic review and metaanalysis. Clin Gastroenterol Hepatol 2009; 7:1272.
Butterly LF, Chase MP, Pohl H, Fiarman GS. Prevalence of clinically important histology in small adenomas. Clin Gastroenterol Hepatol 2006; 4: 343.
Bond JH. Polyp guideline: diagnosis, treatment, and surveillance for patients with colorectal polyps. Practice Parameters Committee of the American College of Gastroenterology. Am J Gastroenterol 2000; 95: 3.053.
