Είναι η φλεγμονή που εντοπίζεται στο παχύ έντερο και σχετίζεται με την εμφάνιση των εκκολπωμάτων.
Τα εκκολπώματα αποτελούν συνήθως προσεκβολές του βλεννογόνου του εντέρου, διαμέσου των υπόλοιπων στρωμάτων.
Η πιο αποδεκτή θεωρία, που ίσως εξηγεί την αιτία τους, είναι ότι η έλλειψη φυτικών ινών από την διατροφή, έχει σαν αποτέλεσμα τον μικρότερο όγκο των κοπράνων, κάτι που συνεπάγεται υψηλότερη ενδαυλική πίεση και υψηλή τάση στο τοίχωμα του παχέος εντέρου για προώθηση του περιεχομένου.
Το κοιλιακό άλγος, η ευαισθησία στον αριστερό λαγόνιο βόθρο, οι διαταραχές στις κενώσεις, ο πυρετός, η ναυτία, ο εμετός αποτελούν τα κλινικά σημεία της φλεγμονής.
Η δημιουργία συριγγίων, η απόφραξη εντερικού περιεχομένου, η διάτρηση εντέρου και η περιτονίτιδα μπορεί να αποτελούν επιπλοκές της νόσου.
Η διάγνωση γίνεται με τον υπέρηχο κοιλίας, την αξονική τομογραφία και τις εργαστηριακές εξετάσεις.
