Το τραυματικό ίνωμα αποτελεί τη συχνότερη καλοήθη εξωφυτική αλλοίωση της στοματικής κοιλότητας.
Πρώτη αναφορά στη βλάβη έγινε το 1846 οπότε και της αποδόθηκε η ονομασία «ινώδης πολύπους».
Oφείλονται κυρίως σε μηχανικό τραυματισμό του βλενογόννου του στόματος από οδοντιατρικές επεμβάσεις, σπασμένα δόντια, δήξη του βλεννογόνου.
Τα ινώματα με αποκλειστική εντόπιση στο βλεννογόνο της παρειάς έναντι ελλειπόντων δοντιών οφείλονται στην ανάπτυξη αρνητικής πίεσης, ενώ τα πολλαπλά ινώματα αποτελούν εκδήλωση διαφόρων συνδρόμων.
Εντοπίσεις του τραυματικού ινώματος είναι τα ούλα, τα χείλη, η υπερώα.
Η κλινική εικόνα του τραυματικού ινώματος αφορά σε μία μεμονωμένη λεία ογκόμορφη υπερπλασία του συνδετικού ιστού του στοματικού βλεννογόνου.
Το τραυματικό ίνωμα ιστολογικά, χαρακτηρίζεται από μία μάζα ινώδους συνδετικού ιστού που καλύπτεται από λεπτό και συνήθως υπερκερατωτικό πολύστιβο πλακώδες επιθήλιο.
Στοματολογία, Κολοκοτρώνης & Επιβατιανός, 2011
