Η διαβητική νευροπάθεια αφορά μία ετερογενή ομάδα κλινικών καταστάσεων που εκδηλώνονται στους διαβητικούς ασθενείς.
Διακρίνεται σε συμμετρική πολυνευροπάθεια με προσβολή της κίνησης, της αισθητικότητας και του αυτόνομου νευρικού συστήματος, σε εστιακή και πολυεστιακή νευροπάθεια, και σε μεικτές μορφές.
Αποτελεί τη συχνότερη μικροαγγειακή επιπλοκή του ΣΔΙΙ.
Τα συμπτώματα της διαβητικής νευροπάθειας συνήθως ξεκινούν με πόνο και μερική απώλεια αίσθησης (μούδιασμα) στα άκρα, με τα συμπτώματα να επεκτείνονται έως και σε δυσλειτουργίες του καρδιαγγειακού, του πεπτικού και του ουροποιητικού συστήματος.
Αν η νόσος παραμείνει αδιάγνωστη και αθεράπευτη, ο ασθενής διατρέχει σημαντικό κίνδυνο για την εκδήλωση νευροαρθροπάθειας Charcot, ελκών στα κάτω άκρα και τελικά να οδηγηθεί σε ακρωτηριασμό αυτών, γεγονός που μειώνει σημαντικά την ποιότητα ζωής του ασθενούς και το προσδόκιμο επιβίωσης.
O γλυκαιμικός έλεγχος θεωρείται ως η πλέον αποτελεσματική μέθοδος πρόληψης.
Πηγες
Karamitsos DT, Didangelos TP, Athyros VG, Kontopoulos AG. The natural history of recently diagnosed autonomic neuropathy over a period of 2 years. Diab. Res. and Clin. Pract. 1998
