Η απόπτωση είναι ο προγραμματισμένος κυτταρικός θάνατος, η φυσιολογική μορφή αυτοκτονίας του κυττάρου που εμφανίζεται κατά την εμβρυική ανάπτυξη και την εξέλιξη των οργάνων.
Το DNA υφίσταται βλάβες, οι οποίες αφού αναγνωριστούν ενεργοποιούν σηματοδοτικά μονοπάτια που έχουν ως αποτέλεσμα την απόπτωση του κυττάρου, τη διακοπή του κυτταρικού κύκλου, τη μεταγραφή ειδικών γονιδίων, την επιδιόρθωση της βλάβης.
Όταν το κύτταρο αδυνατεί να επιδιορθώσει τις βλάβες του DNA τότε προβαίνει σε προγραμματισμένο θάνατο ή απόπτωση.
Στην απόπτωση αλλάζει η δομή του κυττάρου και του πυρήνα.
Η αναγνώριση και εγκόλπωση αποπτωτικών κυττάρων και τμημάτων κυττάρων γίνεται από φαγοκύτταρα.
Η απόπτωση ενεργοποιείται από την ακτινοβόληση του κυττάρου, την απομάκρυνση απαραίτητων αυξητικών παραγόντων, τα γλυκοκορτικοειδή, την ενεργοποίηση κυτταρικού υποδοχέα από προσδέτη προσβολή και από το κυτταροτοξικό λεμφοκύτταρο.
Μεταξύ των χρωμοσωμάτων υπάρχουν και θανατηφόρα γονίδια. Είναι αυτά που εκφράζονται όταν ένα κύτταρο υφίστανται απόπτωση.Τα γονίδια που παίζουν ρόλο στην απόπτωση είναι τα επαγωγικά, τα ανασταλτικά και οι παράγοντες μεταγραφής. Κεντρικό ρόλο παίζει το γονίδιο fas και το fas ligand.
Οι κασπάσες επίσης είναι μια οικογένεια πρωτεασών που διασπούν το πυρηνικό Dna.
Ασθένειες που σχετίζονται με την μειωμένη απόπτωση είναι η νεοπλασία, τα λεμφώματα, οι λευχαιμίες, οι ορμονοεξαρτώμενοι όγκοι, οι ενδοκρινικές και μεταβολικές διαταραχές, οι ιογενείς λοιμώξεις, η οστεοπόρωση, ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, η σπειραματονεφρίτιδα από ανοσοσυμπλέγματα, οι αυτοάνοσες διαταραχές και άλλα.
Παθήσεις που σχετίζονται με αυξημένη απόπτωση είναι η νόσος του Alzheimer, η νόσος του Parkinson, οι νευροεκφυλιστικές διαταραχές, η ισχαιμία και άλλες.
Το ενδιαφέρον των ερευνητών για τον έλεγχο της απόπτωσης γίνεται όλο και μεγαλύτερο, καθώς αναγνωρίστηκε ο ζωτικός της ρόλος στην φυσιολογική ανάπτυξη, την ομοιόσταση των ιστών και την άμυνα έναντι παθογόνων μικροοργανισμών.
