Ο όρος «δευτεροπαθής ή δευτερογενής υπέρταση» χρησιμοποιείται για τις περιπτώσεις στις οποίες υπάρχει συγκεκριμένη υποκείμενη νόσος η οποία είναι υπεύθυνη για την αυξημένη αρτηριακή πίεση.
Δεδομένου ότι η δευτερογενής υπέρταση είναι δυνητικά θεραπεύσιμη, η αναζήτηση συγκεκριμένων σημείων και συμπτωμάτων τα οποία θέτουν την υποψία δευτερογενούς υπέρτασης είναι επιβεβλημένη.
Οι πιο σημαντικές μορφές δευτερογενούς υπέρτασης βάσει του επιπολασμού, είναι η νεφρική παρεγχυματική υπέρταση, η νεφραγγειακή υπέρταση και η ενδοκρινική (επινεφριδική) υπέρταση.
Νεφρικά αίτια:
Στένωση νεφρικής αρτηρίας (RAS):
Αθηροσκλήρυνση.
Ινομυοματώδης δυσπλασία.
Αρτηρίτιδα
Θρόμβωση
Νεφρική παρεγχυματική νόσος
Επινεφριδικά αίτια:
Αυξημένη δράση αλατοκορτικοειδών:
Πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός
Αλδοστερονισμός που υφίεται με γλυκοκορτικοειδή.
Ανεπάρκεια της 11β-υδροξυστεροειδικής αφυδρογονάσης.
Υπερπαραγωγή δεοξυκορτικοστερόνης
Αυξημένη δράση γλυκοκορτικοειδών:
Πρωτοπαθής υπερπαραγωγή κορτιζόλης (σύνδρομο Cushing).
Πρωτοπαθής υπερπαραγωγή ACTH (νόσος Cushing).
Αυξημένη παραγωγή κατεχολαμινών:
Φαιοχρωμοκύττωμα.
Άλλα βιολογικά αίτια:
Στένωση ισθμού αορτής
Σύνδρομο αποφρακτικής άπνοιας ύπνου
Σύνδρομο Liddle ή ψευδουποαλδοστερονισμός
Ακρομεγαλία
Υποθυρεοειδισμός
Υπερπαραθυρεοειδισμός
Εξωγενή αίτια:
Εξωγενής χορήγηση γλυκοκορτικοειδών.
Μεγάλη κατανάλωση γλυκόριζας (μέσω αναστολής της 11β-υδροξυλάσης).
Μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ.
Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, κυκλοσπορίνη, αντισυλληπτικά.
